Uprawnienia Policji i innych organów

Rozdział 1 – Uprawnienia Policji i innych organów

Art. 129. 1. Czuwanie nad bez­pieczeńst­wem i porząd­kiem ruchu na dro­gach, kierowanie ru-​chem i jego kon­trolowanie należą do zadań Policji.

  1. Polic­jant, w związku z wykony­waniem czyn­ności określonych w ust. 1, jest uprawniony do:

1) legi­t­y­mowa­nia uczest­nika ruchu i wydawa­nia mu wiążą­cych pole­ceń co do sposobu korzys­ta­nia z drogi lub uży­wa­nia pojazdu;

2) sprawdza­nia doku­men­tów wyma­ganych w związku z kierowaniem pojaz-​dem i jego uży­waniem, zez­wole­nia, o którym mowa w art. 106 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 sty­cz­nia 2011 r. o kieru­ją­cych pojaz­dami, a także dokumen-​tu potwierdza­jącego zawar­cie umowy obow­iązkowego ubez­pieczenia od-​powiedzialności cywilnej posi­adacza pojazdu lub dowodu opłace­nia składki za to ubezpieczenie;

2a) żąda­nia okaza­nia doku­mentu potwierdza­jącego prawo do uży­wa­nia pojazdu, o którym mowa w art. 71 ust. 5, jeżeli pojazd ten nie jest zare­je­strowany na nazwisko osoby nim kierującej;

2b) sprawdza­nia zez­wole­nia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub wyp­isu z tego zezwolenia;

3) żąda­nia pod­da­nia się przez kieru­jącego pojaz­dem lub przez inną osobę, w sto­sunku do której zachodzi uza­sad­nione pode­jrze­nie, że mogła kierować pojaz­dem, bada­niu w celu ustal­e­nia zawartości w orga­nizmie alko­holu lub środka dzi­ała­jącego podob­nie do alkoholu;

4) sprawdza­nia stanu tech­nicznego, wyposaże­nia, ładunku, wymi­arów, masy lub nacisku osi pojazdu zna­j­du­jącego się na drodze;

5) sprawdza­nia zapisów urządzenia rejestru­jącego samoczyn­nie pręd­kość jaz-​dy, czas jazdy i czas pos­toju, obow­iązkowe prz­erwy i czas odpoczynku;

6) zatrzy­ma­nia, w przy­pad­kach przewidzianych w ustawie, doku­men­tów stwierdza­ją­cych uprawnie­nie do kierowa­nia pojaz­dem lub jego uży­wa­nia oraz karty kierowcy w przy­pad­kach przewidzianych w art. 14 ust. 4 lit. c roz­porządzenia Rady (EWG) nr 382185 z dnia 20 grud­nia 1985 r. w spra-​wie urządzeń rejestru­ją­cych stosowanych w trans­porcie dro­gowym (Dz. Urz. WE37031.12.1985, str. 8 oraz Dz. Urz. WE27409.10.1998, str. 1) zmienionego roz­porządze­niem Rady (WE) nr 213598 z dnia 24 wrześ­nia 1998 r. zmieni­a­ją­cym roz­porządze­nie Rady (EWG) nr 382185 w sprawie urządzeń rejestru­ją­cych stosowanych w trans­porcie dro­gowym oraz dyrek­tywę nr 88/​599/​EWG doty­czącą stosowa­nia roz­porządzeń Rady (EWG) nr 382085 i Rady (EWG) nr 382185 (Dz. Urz. WE27409.10.1998, str. 1);

7) wydawa­nia poleceń:

a) oso­bie, która spowodowała przeszkodę utrud­ni­a­jącą ruch dro­gowy lub zagraża­jącą jego bez­pieczeństwu, albo oso­bie odpowiedzial­nej za utrzy­manie drogi,

b) kon­trolowanemu uczest­nikowi ruchu – co do sposobu jego zachowania;

8) uniemożli­wienia:

a) kierowa­nia pojaz­dem oso­bie zna­j­du­jącej się w stanie nietrzeź­wości lub w stanie po uży­ciu alko­holu albo środka dzi­ała­jącego podob­nie do alko-​holu,

b) korzys­ta­nia z pojazdu, którego stan tech­niczny, ładunek, masa lub na-​cisk osi zagrażają bez­pieczeństwu lub porząd­kowi ruchu, powodują uszkodze­nie drogi albo naruszają wyma­gania ochrony środowiska,

c) korzys­ta­nia z pojazdu zare­je­strowanego w kraju niebędą­cym państ­wem członkowskim, jeżeli kieru­jący nim nie okazał doku­mentu potwierdza-​jącego zawar­cie umowy obow­iązkowego ubez­pieczenia odpowiedzial-​ności cywilnej posi­adacza pojazdu lub dowodu opłace­nia składki za to ubezpieczenie,

d) kierowa­nia pojaz­dem przez osobę nieposi­ada­jącą wyma­ganych doku-​mentów upraw­ni­a­ją­cych do kierowa­nia lub uży­wa­nia pojazdu;

9) uży­wa­nia przyrządów kontrolno-​pomiarowych, a w szczegól­ności do bada-​nia pojazdu, określa­nia jego masy, nacisku osi lub pręd­kości, stwierdza­nia naruszenia wyma­gań ochrony środowiska oraz do stwierdza­nia stanu trzeź-​wości kierującego;

9a) uży­wa­nia urządzeń rejestrujących;

10) usuwa­nia lub przemieszcza­nia pojazdu w przy­pad­kach, o których mowa w art. 130a ust. 13;

11) kon­troli prze­wozu dro­gowego towarów niebez­piecznych oraz wyma­gań związanych z tym przewozem;

12) uży­wa­nia urządzeń nagłaś­ni­a­ją­cych, syg­nal­iza­cyjnych lub świ­etl­nych, słu-​żących do wydawa­nia wiążą­cych pole­ceń uczest­nikowi ruchu;

13) wys­tępowa­nia w uza­sad­nionym przy­padku z wnioskiem o ocenę stanu zdrowia kieru­jącego pojazdem;

13a) wys­tępowa­nia do starosty z wnioskiem o skierowanie kierowcy lub osoby posi­ada­jącej poz­wole­nie na kierowanie tramwa­jem na egza­min sprawdzają-​cy kwal­i­fikacje, jeżeli ist­nieją uza­sad­nione i poważné zas­trzeże­nia co do kwal­i­fikacji tej osoby;

14) pilo­towa­nia pojazdów, z wyłącze­niem pojazdów nienor­maty­wnych piloto-​wanych zgod­nie z art. 64 ust. 1 pkt 3.

  1. Przepisów ust. 2 pkt 3, 46 nie sto­suje się do sze­fów i cud­zoziem­skiego perso-​nelu przed­staw­icielstw dyplo­maty­cznych, urzędów kon­sularnych i misji specjal-​nych państw obcych oraz orga­ni­za­cji między­nar­o­dowych, korzys­ta­ją­cych z przy­wile­jów i immu­nitetów dyplo­maty­cznych lub kon­sularnych na mocy ustaw, umów bądź powszech­nie uznanych zwycza­jów między­nar­o­dowych lub na zasa-​dzie wza­jem­ności, oraz do innych osób korzys­ta­ją­cych z tych przy­wile­jów i immunitetów.

  2. Kon­trola ruchu dro­gowego w sto­sunku do kieru­ją­cych pojaz­dami Sił Zbro­jnych Rzeczy­pospo­litej Pol­skiej oraz w sto­sunku do żołnierzy pełnią­cych czynną służ-​bę wojskową kieru­ją­cych innymi pojaz­dami, pilo­towanie pojazdów, a także kie-​rowanie ruchem dro­gowym w związku z pilo­towaniem pojazdów wojskowych należy do Żan­darmerii Wojskowej i wojskowych organów porząd­kowych. W tym zakre­sie Żan­darmerii Wojskowej i wojskowym organom porząd­kowym przysługują uprawnienia polic­jan­tów określone w ust. 2.

4a. Kon­trolę ruchu dro­gowego mogą przeprowadzać także funkcjonar­iusze Straży Granicznej lub organów cel­nych, którym przysługują uprawnienia, o których mowa w ust. 2 pkt 15712 oraz w art. 130a ust. 4 pkt 1.

4b. Dodatkowo funkcjonar­iusze odmaw­iają prawa wjazdu na tery­to­rium Rzeczypo-​spolitej Pol­skiej pojazdu, jeżeli:

1) pojazd kierowany jest przez osobę zna­j­du­jącą się w stanie nietrzeź­wości lub w stanie po uży­ciu alko­holu albo środka dzi­ała­jącego podob­nie do alko­holu, jeżeli nie ma możli­wości zabez­pieczenia pojazdu w inny sposób;

2) pojazd kierowany jest przez osobę nieposi­ada­jącą przy sobie wyma­ganych doku­men­tów upraw­ni­a­ją­cych do kierowa­nia pojaz­dem lub uży­wa­nia pojaz-​du, doku­mentu stwierdza­jącego zawar­cie umowy obow­iązkowego ubezpie-​czenia odpowiedzial­ności cywilnej posi­adacza pojazdu lub stwierdza­jącego opłace­nie składki tego ubezpieczenia;

3) stan tech­niczny pojazdu zagraża bez­pieczeństwu ruchu dro­gowego, powodu-​je uszkodze­nie drogi przez pojazd albo narusza wyma­gania ochrony środo-​wiska;

4) kieru­jący pojaz­dem nienor­maty­wnym nie posi­ada wyma­ganego zez­wole­nia albo wyp­isu z tego zezwolenia.

  1. (uchy­lony).

Art. 129a. 1. Kon­trola ruchu dro­gowego w odniesie­niu do kieru­jącego pojazdem:

który wykonuje przewóz dro­gowy w rozu­mie­niu ustawy z dnia 6 wrześ­nia 2001 r. o trans­porcie dro­gowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.3)), w sto­sunku do którego zachodzi uza­sad­nione pode­jrze­nie, że kieruje pojaz­dem w stanie nietrzeź­wości lub w stanie po uży­ciu alko­holu albo środka dzi­ała­jącego podob­nie do alko­holu, który naruszył przepisy ruchu dro­gowego, w przy­padku zare­je­strowa­nia tego naruszenia przy uży­ciu: przyrządów kontrolno-​pomiarowych, przenośnych albo zain­stalowanych w pojeździe albo na statku powi­etrznym urządzeń rejestru­ją­cych, który rażąco naruszył przepisy ruchu dro­gowego lub spowodował zagroże­nie jego bez­pieczeństwa – należy również do Inspekcji Trans­portu Drogowego.

  1. W ramach wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego w zakre­sie, o którym mowa w ust. 1, inspek­torom Inspekcji Trans­portu Dro­gowego przysługują uprawnienia określone w art. 129 ust. 12, w tym również wobec właś­ci­ciela lub posi­adacza pojazdu.

Art. 129b. 1. Kon­trola ruchu dro­gowego w gmi­nach lub mias­tach, które utworzyły straż gminną (miejską) może być wykony­wana przez strażników gmin­nych (miejskich).

  1. Strażnicy gminni (miejscy) są uprawnieni do wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego wobec:

kieru­jącego pojaz­dem: niesto­su­jącego się do zakazu ruchu w obu kierunk­ach, określonego odpowied­nim znakiem dro­gowym, narusza­jącego przepisy ruchu dro­gowego, w przy­padku ujawnienia i zare­je­strowa­nia czynu przy uży­ciu urządzenia rejestru­jącego; uczest­nika ruchu narusza­jącego przepisy o: zatrzy­ma­niu lub pos­toju pojazdów, ruchu motorow­erów, row­erów, pojazdów zaprzę­gowych oraz o jeździe wierzchem lub pędze­niu zwierząt, ruchu pieszych. 3. W ramach wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego w zakre­sie, o którym mowa w ust. 2, strażnicy gminni (miejscy) są upoważnieni do:

zatrzy­ma­nia pojazdu lub jadącego wierzchem, z wyłącze­niem pojazdów kierowanych przez osoby, o których mowa w ust. 2 pkt 1 lit. b; sprawdza­nia doku­men­tów wyma­ganych w związku z kierowaniem pojaz­dem i jego uży­waniem; uży­wa­nia urządzeń rejestru­ją­cych, z tym że w przy­padku uży­wa­nia urządzenia zain­stalowanego w pojeździe w cza­sie pracy urządzenia pojazd nie może zna­j­dować się w ruchu; legi­t­y­mowa­nia uczest­nika ruchu i wydawa­nia mu wiążą­cych pole­ceń, co do sposobu korzys­ta­nia z drogi lub uży­wa­nia pojazdu; wydawa­nia pole­ceń: oso­bie, która spowodowała przeszkodę utrud­ni­a­jącą ruch dro­gowy lub zagraża­jącą jego bez­pieczeństwu, kon­trolowanemu uczest­nikowi ruchu – co do sposobu jego zachowa­nia; sprawdzenia wyko­na­nia obow­iązków określonych w art. 78 ust. 2; żąda­nia od właś­ci­ciela lub posi­adacza pojazdu wskaza­nia komu powierzył pojazd do kierowa­nia lub uży­wa­nia w oznac­zonym cza­sie. 4. Strażnicy gminni (miejscy) mogą dokony­wać na dro­gach gmin­nych, powia­towych i wojew­ódz­kich oraz dro­gach kra­jowych w obszarze zabu­dowanym, z wyłącze­niem autostrad i dróg ekspre­sowych, czyn­ności z zakresu kon­troli ruchu dro­gowego z uży­ciem przenośnych albo zain­stalowanych w pojeździe urządzeń rejestru­ją­cych w oznakowanym miejscu i określonym cza­sie, uzgod­nionymi z właś­ci­wym miejs­cowo komen­dan­tem powia­towym (miejskim) lub Komen­dan­tem Stołecznym Policji.

Art. 129c. 1. Kon­trola ruchu dro­gowego na ter­e­nach lasów lub parków nar­o­dowych może być wykony­wana przez strażników leśnych lub funkcjonar­iuszy Straży Parku.

  1. Strażnicy leśni i funkcjonar­iusze Straży Parku są uprawnieni do kon­troli kieru­ją­cych pojaz­dami niesto­su­ją­cych się do przepisów lub znaków dro­gowych obow­iązu­ją­cych na ter­e­nach lasów lub parków nar­o­dowych, doty­czą­cych zakazu wjazdu, zatrzymy­wa­nia się lub pos­toju pojazdów.

  2. W ramach wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego w zakre­sie, o którym mowa w ust. 2, strażnicy leśni i funkcjonar­iusze Straży Parku są upoważnieni do:

zatrzy­ma­nia pojazdu; legi­t­y­mowa­nia uczest­nika ruchu dro­gowego; wydawa­nia pole­ceń, co do sposobu zachowa­nia się na drodze. Art. 129d. 1. Osoby dzi­ała­jące w imie­niu zarządcy drogi mogą wykony­wać, w obec­ności funkcjonar­iusza Policji lub inspek­tora Inspekcji Trans­portu Dro­gowego, kon­trolę ruchu dro­gowego w sto­sunku do pojazdów:

w zakre­sie przestrze­ga­nia przepisów o wymi­arach, masie lub nacisku osi; powodu­ją­cych uszkadzanie lub niszcze­nie drogi; zanieczyszcza­ją­cych lub zaśmieca­ją­cych drogę. 2. W ramach wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego w zakre­sie, o którym mowa w ust. 1, osoby dzi­ała­jące w imie­niu zarządcy drogi są upoważnione do:

zatrzy­ma­nia pojazdu; legi­t­y­mowa­nia uczest­nika ruchu dro­gowego i wydawa­nia mu pole­ceń, co do sposobu korzys­ta­nia z drogi lub pojazdu; sprawdzenia doku­men­tów wyma­ganych w związku z uży­waniem pojazdu; sprawdzenia stanu tech­nicznego, wyposaże­nia, ładunku, wymi­arów oraz masy lub nacisku osi pojazdu zna­j­du­jącego się na drodze; uży­wa­nia przyrządów kon­trol­nych lub pomi­arowych służą­cych w szczegól­ności do bada­nia pojazdu, określa­nia jego wymi­arów, masy lub nacisku osi oraz stwierdza­nia naruszenia wyma­gań ochrony środowiska; uniemożli­wia­nia jazdy pojaz­dem przekracza­ją­cym dopuszczalną masę lub nacisk osi albo uszkadza­ją­cym lub niszczą­cym drogę. 3. W celu doko­na­nia sprawdzenia masy lub nacisku osi pojazdu osoby dzi­ała­jące w imie­niu zarządcy drogi, mające prawo jazdy odpowied­niej kat­e­gorii, mogą kierować tym pojazdem.

  1. Przepisów ust. 13 nie sto­suje się do osób dzi­ała­ją­cych w imie­niu Gen­er­al­nego Dyrek­tora Dróg Kra­jowych i Autostrad.

Art. 129e. 1. Kon­trola ruchu dro­gowego wykony­wana przez strażników gmin­nych (miejs­kich), strażników leśnych, funkcjonar­iuszy Straży Parku oraz pra­cown­ików zarządów dróg odbywa się na pod­stawie upoważnienia do wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego wydanego przez właś­ci­wego komen­danta powia­towego (miejskiego) Policji.

  1. Art. 129 ust. 3 sto­suje się odpowied­nio do kon­troli ruchu dro­gowego wykony­wanej przez osoby, o których mowa w ust. 1.

Art. 129f. Strażnicy straży gmin­nych (miejs­kich), strażnicy leśni oraz funkcjonar­iusze Straży Parku w związku z wykony­waniem czyn­ności z zakresu kon­troli ruchu dro­gowego są obow­iązani do czasu przy­by­cia Policji uniemożli­wić kierowanie pojaz­dem oso­bie, co do której ist­nieje uza­sad­nione pode­jrze­nie, że zna­j­duje się ona w stanie nietrzeź­wości lub w stanie po uży­ciu alko­holu albo środka dzi­ała­jącego podob­nie do alkoholu.

Art. 129g. 1. Ujaw­ni­anie za pomocą stacjonarnych urządzeń rejestru­ją­cych zain­stalowanych w pasie dro­gowym dróg pub­licznych następu­ją­cych naruszeń przepisów ruchu drogowego:

przekracza­nia dopuszczal­nej pręd­kości, niestosowa­nia się do syg­nałów świ­etl­nych – z zas­trzeże­niem art. 129b ust. 3 pkt 3, należy do Inspekcji Trans­portu Drogowego.

  1. Wykonu­jąc zada­nia, o których mowa w ust. 1, Inspekcja Trans­portu Drogowego:

rejestruje obrazy naruszeń przepisów ruchu dro­gowego i przetwarza do celów określonych w niniejszej ustawie obraz pojazdu, którym narus­zono przepisy ruchu dro­gowego, oraz wiz­erunek kieru­jącego pojaz­dem, jeżeli został on zare­je­strowany oraz dane obe­j­mu­jące: numer rejes­tra­cyjny pojazdu, którym narus­zono przepisy, datę, czas oraz określe­nie miejsca popełnienia naruszenia, rodzaj naruszenia, dane właś­ci­ciela lub posi­adacza pojazdu lub kieru­jącego pojaz­dem, numer iden­ty­fika­cyjny urządzenia rejestru­jącego; w postępowa­ni­ach w sprawach o wykroczenia, o których mowa w ust. 1, prowadzi czyn­ności wyjaś­ni­a­jące, kieruje do sądu wnioski o ukaranie, oskarża przed sądem oraz wnosi środki odwoław­cze – w try­bie i zakre­sie określonych w ustawie z dnia 24 sierp­nia 2001 r. – Kodeks postępowa­nia w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848, z późn. zm.4)); wnioskuje do zarząd­ców dróg pub­licznych, z wyłącze­niem dróg zarządzanych przez Gen­er­al­nego Dyrek­tora Dróg Kra­jowych i Autostrad, o insta­lację lub usunię­cie urządzenia rejestru­jącego albo obu­dowy na to urządze­nie, z zas­trzeże­niem iż w sprawach doty­czą­cych urządzeń rejestru­ją­cych naruszenia przepisów ruchu dro­gowego o dopuszczal­nej pręd­kości wniosek wymaga uprzed­niego zasięg­nię­cia opinii właś­ci­wego komen­danta wojew­ódzkiego Policji; dokonuje zakupu i naprawy oraz wykonuje czyn­ności wynika­jące z bieżącej eksploat­acji i obsługi urządzeń rejestru­ją­cych oraz obudów na te urządzenia, w tym czyn­ności obe­j­mu­jące import danych zare­je­strowanych przez te urządzenia oraz mon­taż urządzeń w zain­stalowanych obu­dowach w przy­padku urządzeń zain­stalowanych przez Inspekcję Trans­portu Dro­gowego lub zarządcę drogi dzi­ała­jącego na wniosek, o którym mowa w pkt 3, a także w przy­padku obudów urządzeń rejestru­ją­cych należą­cych do Policji. 3. Zada­nia Inspekcji Trans­portu Dro­gowego, o których mowa w ust. 1, wykonuje Główny Inspek­tor Trans­portu Dro­gowego przy pomocy Głównego Inspek­toratu Trans­portu Dro­gowego oraz jego del­e­gatur terenowych.

  1. Min­is­ter właś­ciwy do spraw trans­portu określi, w drodze roz­porządzenia, sposób, tryb oraz warunki tech­niczne gro­madzenia, przetwarza­nia, udostęp­ni­a­nia i usuwa­nia przez Głównego Inspek­tora Trans­portu Dro­gowego utr­walonych obrazów i danych, uwzględ­ni­a­jąc doku­men­tację i zakres czyn­ności niezbęd­nych do przeprowadzenia postępowa­nia w sprawach o wykroczenia, o których mowa w ust. 1, oraz konieczność ochrony zare­je­strowanych danych przed nieuprawnioną ingerencją i ujawnieniem.

  2. Min­is­ter właś­ciwy do spraw trans­portu, w porozu­mie­niu z min­istrem właś­ci­wym do spraw wewnętrznych i Min­istrem Spraw­iedli­wości, uwzględ­ni­a­jąc zakres niezbęd­nych danych oraz konieczność zapewnienia jed­no­li­tości doku­men­tów, określi, w drodze roz­porządzenia, wzory doku­men­tów stosowanych przez Głównego Inspek­tora Trans­portu Dro­gowego w postępowa­niu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.

Art. 129h. 1. W zakre­sie, o którym mowa w art. 129g ust. 1, rejes­tracji podle­gają w szczególności:

obraz naruszenia, w tym obraz pojazdu, którym kieru­jący naruszył przepisy ruchu dro­gowego, wraz z numerem rejes­tra­cyjnym pojazdu; data oraz czas popełnienia naruszenia; numer iden­ty­fika­cyjny urządzenia rejestru­jącego; – a w przy­padku przekroczenia przez kieru­jącego pojaz­dem dopuszczal­nej pręd­kości reje­strowane są również:

pręd­kość, z jaką poruszał się pojazd; pręd­kość dopuszczalna w miejscu i cza­sie popełnienia naruszenia. 2. W szczegól­nie uza­sad­nionych bez­pieczeńst­wem ruchu dro­gowego przy­pad­kach Inspekcja Trans­portu Dro­gowego może ujaw­niać naruszenia przepisów ruchu dro­gowego w zakre­sie, o którym mowa w art. 129g ust. 1 lit. a, również za pomocą urządzeń rejestru­ją­cych, które ujaw­ni­ają naruszenia przepisów ruchu dro­gowego na określonym odcinku drogi. W takim przy­padku urządzenia te rejestrują w szczególności:

obraz pojazdu, którym kieru­jący naruszył przepisy ruchu dro­gowego, wraz z numerem rejes­tra­cyjnym pojazdu; datę, czas oraz określe­nie odcinka drogi, na którym popełnione zostało narusze­nie; śred­nią pręd­kość, z jaką poruszał się pojazd na odcinku drogi, na którym popełnione zostało narusze­nie; pręd­kość dopuszczalną na odcinku drogi, na którym popełnione zostało narusze­nie, w cza­sie jego popełnienia; numer iden­ty­fika­cyjny urządzenia rejestru­jącego. 3. Główny Inspek­tor Trans­portu Dro­gowego ustala wpisanego do dowodu rejes­tra­cyjnego właś­ci­ciela lub posi­adacza pojazdu, którym doko­nano naruszenia przepisów ruchu dro­gowego, na pod­stawie danych i informacji:

określonych w ust. 12; z cen­tral­nej ewidencji pojazdów i cen­tral­nej ewidencji kierow­ców udostęp­ni­anych za pomocą sys­temu tele­in­for­maty­cznego; uzyskanych w związku z prowad­zonym postępowaniem, w szczegól­ności od pol­s­kich i zagranicznych organów rejestru­ją­cych pojazd. 4. Główny Inspek­tor Trans­portu Dro­gowego, przetwarza­jąc dane osobowe w zakre­sie, o którym mowa w ust. 3, jest zwol­niony z obow­iązku infor­ma­cyjnego określonego w art. 25 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 80b ust. 4.

  1. Min­is­ter właś­ciwy do spraw trans­portu, mając na względzie przy­czyny i lokaliza­cję wypad­ków dro­gowych, prze­ci­wdzi­ałanie tym wypad­kom oraz wdrażanie kieru­ją­cych pojaz­dami do przestrze­ga­nia przepisów ruchu dro­gowego, określi, w drodze rozporządzenia:

warunki lokaliza­cji w pasie dro­gowym dróg pub­licznych stacjonarnych urządzeń rejestru­ją­cych oraz obudów na te urządzenia, z uwzględ­nie­niem zasady, że instalowana i uży­wana jest obu­dowa wraz z urządze­niem rejestru­ją­cym; sposób oznakowa­nia stacjonarnych urządzeń rejestru­ją­cych oraz obudów na te urządzenia, z uwzględ­nie­niem odd­zi­ały­wa­nia prewen­cyjnego poprzez zapewnie­nie odpowied­niej widoczności; sposób dokony­wa­nia pomi­arów przez urządzenia rejestru­jące, z uwzględ­nie­niem progów pręd­kości dos­tosowanych do obow­iązu­jącego na drodze ograniczenia pręd­kości, oraz przetwarza­nia przez te urządzenia zare­je­strowanych danych, a także biorąc pod uwagę możli­wość błędu kierowcy do 10 km/​h włącznie w utrzy­ma­niu dopuszczal­nej pręd­kości; szczegółowe warunki wykony­wa­nia przez strażników gmin­nych (miejs­kich) czyn­ności z zakresu kon­troli ruchu dro­gowego, o których mowa w art. 129b ust. 4, w tym obow­iązku oznakowa­nia miejsc prowadzenia kon­troli. Art. 129i. 1. Badanie w celu ustal­e­nia zawartości w orga­nizmie alko­holu przeprowadza­się przy uży­ciu urządzeń elek­tron­icznych dokonu­ją­cych pomi­aru stęże­nia alko­holu w wydy­chanym powietrzu.

  1. Przepisu ust. 1 nie sto­suje się, jeżeli stan osoby podle­ga­jącej bada­niu uniemożli­wia jego przeprowadze­nie urządze­niem elek­tron­icznym lub osoba ta odmawia pod­da­nia się takiemu bada­niu. W takim przy­padku ustal­e­nie zawartości w orga­nizmie alko­holu następuje na pod­stawie bada­nia krwi lub moczu.

  2. Badanie w celu ustal­e­nia zawartości w orga­nizmie alko­holu może być przeprowad­zone również w razie braku zgody kieru­jącego, o czym należy go uprzedzić.

  3. Warunki oraz sposób przeprowadza­nia badań, o których mowa w ust. 12, określa ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowa­niu w trzeź­wości i prze­ci­wdzi­ała­niu alko­holiz­mowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, z późn. zm.30)).

Art. 129j. 1. Badanie w celu ustal­e­nia w orga­nizmie obec­ności środka dzi­ała­jącego podob­nie do alko­holu przeprowadza się przy uży­ciu metod niewyma­ga­ją­cych bada­nia laboratoryjnego.

  1. Przepisu ust. 1 nie sto­suje się, jeżeli stan osoby podle­ga­jącej bada­niu uniemożli­wia jego przeprowadze­nie metodą niewyma­ga­jącą bada­nia lab­o­ra­to­ryjnego albo osoba ta odmawia pod­da­nia się takiemu bada­niu. W takim przy­padku ustal­e­nie w orga­nizmie obec­ności środka dzi­ała­jącego podob­nie do alko­holu następuje na pod­stawie bada­nia krwi lub moczu.

  2. Dopuszcza się badanie krwi lub moczu jako następstwo bada­nia przeprowad­zonego metodą, o której mowa w ust. 1, albo jeżeli nie ma możli­wości wyko­rzys­ta­nia tej metody.

  3. Badanie w celu ustal­e­nia obec­ności w orga­nizmie środka dzi­ała­jącego podob­nie do alko­holu, w sposób określony w ust. 23, może być przeprowad­zone również w razie braku zgody osoby podle­ga­jącej bada­niu, o czym należy ją uprzedzić.

  4. Min­is­ter właś­ciwy do spraw zdrowia, uwzględ­ni­a­jąc skutki odd­zi­ały­wa­nia na orga­nizm kierowcy środ­ków dzi­ała­ją­cych podob­nie do alko­holu, określi, w drodze rozporządzenia:

wykaz tych środ­ków; warunki i sposób przeprowadza­nia badań na ich obec­ność w orga­nizmie. Art. 129k. 1. W razie uczest­niczenia w wypadku dro­gowym, w którym jest zabity lub ranny, kieru­jący pojaz­dem jest pod­dawany bada­niu na zawartość w orga­nizmie alko­holu lub środka dzi­ała­jącego podob­nie do alkoholu.

  1. Bada­niu, o którym mowa w ust. 1, można pod­dać także inną osobę, jeżeli zachodzi uza­sad­nione pode­jrze­nie, że mogła kierować pojaz­dem uczest­niczą­cym w wypadku dro­gowym, w którym jest zabity lub ranny.

  2. Osoby, o których mowa w ust. 12, mają prawo żądać od organu kon­troli ruchu dro­gowego przeprowadzenia bada­nia krwi lub moczu w celu ustal­e­nia zawartości w orga­nizmie alko­holu lub środka dzi­ała­jącego podob­nie do alkoholu.

[Art. 130.] [1. Policja prowadzi ewidencję kierow­ców narusza­ją­cych przepisy ruchu dro­gowego. Określonemu narusze­niu przyp­isuje się odpowied­nią liczbę punk­tów w skali od 0 do 10 i wpisuje się do tej ewidencji.

1a. W ewidencji policja wpisuje także naruszenia przepisów ruchu dro­gowego, którym nie przyp­isano wartości punktowej.

  1. Punkty za narusze­nie przepisów ruchu dro­gowego wpisane do ewidencji usuwa się po upły­wie 1 roku od dnia naruszenia, chyba że przed upły­wem tego okresu rozstrzyg­nięć przyp­isana liczba punk­tów przekroczyłaby 24 punkty lub w przy­padku kierow­ców, o których mowa w art. 140 ust. 1 pkt 320 punktów.

  2. Kierowca wpisany do ewidencji, o której mowa w ust. 1, może na własny koszt uczest­niczyć w szkole­niu, którego odby­cie spowoduje zmniejsze­nie liczby punk­tów za narusze­nie przepisów ruchu dro­gowego. Nie doty­czy to kierowcy w okre­sie 1 roku od dnia wyda­nia po raz pier­wszy prawa jazdy.

3a. Przepisy ust. 13 sto­suje się do osób posi­ada­ją­cych poz­wole­nie do kierowa­nia tramwajem.

  1. Min­is­ter właś­ciwy do spraw wewnętrznych w porozu­mie­niu z min­istrem właś­ci­wym do spraw trans­portu oraz Min­istrem Spraw­iedli­wości, mając na uwadze dyscy­plinowanie i wdrażanie kieru­ją­cych pojaz­dami do przestrze­ga­nia przepisów ustawy oraz zapo­b­ie­ganie wielokrot­nemu narusza­niu przepisów ruchu dro­gowego, określi, w drodze rozporządzenia:

sposób punk­towa­nia i liczbę punk­tów odpowiada­ją­cych narusze­niu przepisów ruchu dro­gowego; warunki i sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, oraz tryb wys­tępowa­nia z wnioskami o kon­trolne sprawdze­nie kwal­i­fikacji; pro­gram szkole­nia i jed­nos­tki upoważnione do prowadzenia szkole­nia, o którym mowa w ust. 3; liczbę punk­tów ode­j­mowanych z tytułu odbytego szkole­nia; pod­mioty uprawnione do uzyski­wa­nia infor­ma­cji zawartych w ewidencji, o której mowa w ust. 1.] Przepis uchy­la­jący art. 130 wejdzie w życie z dn. 4.01.2016 r . (Dz. U. z 2011 r . Nr 30, poz. 151, z 2012 r. poz. 113 oraz z 2013 r . poz. 82).

Art. 130a. 1. Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właś­ci­ciela w przypadku:

pozostaw­ienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabro­nione i utrud­nia ruch lub w inny sposób zagraża bez­pieczeństwu; nieokaza­nia przez kieru­jącego doku­mentu stwierdza­jącego zawar­cie umowy obow­iązkowego ubez­pieczenia odpowiedzial­ności cywilnej posi­adacza pojazdu lub stwierdza­jącego opłace­nie składki tego ubez­pieczenia, jeżeli pojazd ten jest zare­je­strowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c; przekroczenia wymi­arów, dopuszczal­nej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu dro­gowego, chyba że ist­nieje możli­wość skierowa­nia pojazdu na pob­liską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu; pozostaw­ienia pojazdu nieoz­nakowanego kartą parkingową, w miejscu przez­nac­zonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 12; pozostaw­ienia pojazdu w miejscu obow­iązy­wa­nia znaku wskazu­jącego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właś­ci­ciela. kierowa­nia nim przez osobę nieposi­ada­jącą uprawnienia do kierowa­nia pojaz­dami albo której zatrzy­mano prawo jazdy i nie ma możli­wości zabez­pieczenia pojazdu poprzez przekazanie go oso­bie zna­j­du­jącej się w nim i posi­ada­jącej uprawnie­nie do kierowa­nia tym pojaz­dem, chyba że otrzy­mała ona pok­witowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2. 1a. Pojazd jest usuwany z drogi na koszt wykonu­jącego prze­jazd dro­gowy w przy­padku, o którym mowa w art. 140ad ust. 2 pkt 2.

  1. Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właś­ci­ciela, jeżeli nie ma możli­wości zabez­pieczenia go w inny sposób, w przy­padku gdy:

kierowała nim osoba: zna­j­du­jąca się w stanie nietrzeź­wości lub w stanie po uży­ciu alko­holu albo środka dzi­ała­jącego podob­nie do alko­holu, nieposi­ada­jąca przy sobie doku­men­tów upraw­ni­a­ją­cych do kierowa­nia lub uży­wa­nia pojazdu; jego stan tech­niczny zagraża bez­pieczeństwu ruchu dro­gowego, powoduje uszkodze­nie drogi albo narusza wyma­gania ochrony środowiska. 2a. Od usunię­cia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed wydaniem dys­pozy­cji usunię­cia pojazdu lub w trak­cie usuwa­nia pojazdu ustaną przy­czyny jego usunię­cia. Jeżeli wydanie dys­pozy­cji usunię­cia pojazdu w przy­pad­kach, o których mowa w ust. 12, spowodowało pow­stanie kosztów, do ich pokrycia jest obow­iązany właś­ci­ciel pojazdu. Przepis ust. 10i sto­suje się odpowiednio.

  1. Pojazd może być przemieszc­zony lub usunięty z drogi, jeżeli utrud­nia prowadze­nie akcji ratowniczej.

  2. Dys­pozy­cję przemieszczenia lub usunię­cia pojazdu z drogi wydaje:

polic­jant – w sytu­ac­jach, o których mowa w ust. 13; strażnik gminny (miejski) – w sytu­ac­jach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 45; osoba dowodząca akcją ratown­iczą – w sytu­acji, o której mowa w ust. 3. 5. (utracił moc).

5a. (uchy­lony).

5b. (uchy­lony).

5c. Pojazd usunięty z drogi, w przy­pad­kach określonych w ust. 12, umieszcza się na wyz­nac­zonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunię­cie i parkowanie.

5d. uchy­lony.

5e. uchy­lony.

5f. Usuwanie pojazdów oraz prowadze­nie parkingu strzeżonego dla pojazdów usunię­tych w przy­pad­kach, o których mowa w ust. 12, należy do zadań włas­nych powiatu. Starosta real­izuje te zada­nia przy pomocy powia­towych jed­nos­tek orga­ni­za­cyjnych lub powierza ich wykony­wanie zgod­nie z przepisami o zamówieni­ach publicznych.

  1. Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej real­iza­cji zadań, o których mowa w ust. 12, oraz koszty usuwa­nia i prze­chowywa­nia pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uch­wały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksy­malna kwota opłat za usunię­cie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.

6a. Ustala się maksy­malną wysokość stawek kwotowych opłat, o których mowa w ust. 5c:

rower lub motorower – za usunię­cie – 100 zł; za każdą dobę prze­chowywa­nia – 15 zł, moto­cykl – za usunię­cie – 200 zł; za każdą dobę prze­chowywa­nia – 22 zł, pojazd o dopuszczal­nej masie całkowitej do 3,5 t – za usunię­cie – 440 zł; za każdą dobę prze­chowywa­nia – 33 zł, pojazd o dopuszczal­nej masie całkowitej powyżej 3,5 t do 7,5 t – za usunię­cie – 550 zł; za każdą dobę prze­chowywa­nia – 45 zł, pojazd o dopuszczal­nej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16 t – za usunię­cie – 780 zł; za każdą dobę prze­chowywa­nia – 65 zł, pojazd o dopuszczal­nej masie całkowitej powyżej 16 t – za usunię­cie – 1150 zł; za każdą dobę prze­chowywa­nia – 120 zł, pojazd prze­wożący mate­ri­ały niebez­pieczne – za usunię­cie – 1400 zł; za każdą dobę prze­chowywa­nia – 180 zł. 6b. Maksy­malne stawki opłat określone w ust. 6a, obow­iązu­jące w danym roku kalen­dar­zowym ule­gają corocznie zmi­anie na następny rok kalen­dar­zowy w stop­niu odpowiada­ją­cym wskaźnikowi cen towarów i usług kon­sump­cyjnych w okre­sie pier­wszego półrocza roku, w którym stawki ule­gają zmi­anie, w sto­sunku do ana­log­icznego okresu roku poprzedniego.

6c. Na każdy rok kalen­dar­zowy min­is­ter właś­ciwy do spraw finan­sów pub­licznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzi­en­niku Urzę­dowym Rzeczy­pospo­litej Pol­skiej „Mon­i­tor Pol­ski” maksy­malne stawki opłat, o których mowa w ust. 6a, z uwzględ­nie­niem zasady określonej w ust. 6b, zaokrąglając je w górę do pełnych złotych.

6d. Wskaźnik cen, o którym mowa w ust. 6b, ustala się na pod­stawie komu­nikatu Prezesa Głównego Urzędu Statysty­cznego ogłos­zonego w Dzi­en­niku Urzę­dowym Rzeczy­pospo­litej Pol­skiej „Mon­i­tor Pol­ski”, w ter­minie 20 dni od dnia jego ogłoszenia.

6e. Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu.

  1. Wydanie pojazdu następuje po okaza­niu dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 5c, a w przy­padku, o którym mowa w ust. 1a, również dowodu uiszczenia kaucji.

  2. Pojazd może być unieru­chomiony przez zas­tosowanie urządzenia do blokowa­nia kół w przy­padku pozostaw­ienia go w miejscu, gdzie jest to zabro­nione, lecz nieu­trud­ni­a­jącego ruchu lub nieza­graża­jącego bezpieczeństwu.

  3. Pojazd unieruchamia Policja lub straż gminna (miejska).

  4. Starosta w sto­sunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przy­pad­kach określonych w ust. 1 lub 2, wys­tępuje do sądu z wnioskiem o orzecze­nie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli praw­idłowo powiadomiony właś­ci­ciel lub osoba uprawniona nie ode­brała pojazdu w ter­minie 3 miesięcy od dnia jego usunię­cia. Powiadomie­nie zaw­iera poucze­nie o skutkach nieode­bra­nia pojazdu.

10a. Starosta wys­tępuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej niż przed upły­wem 30 dni od dnia powiadomienia.

10b. Jeżeli pojazd usunięty w przy­pad­kach określonych w ust. 1 lub 2 nie jest zare­je­strowany w żad­nym z państw członkows­kich Unii Europe­jskiej, przekazuje się go właś­ci­wemu miejs­cowo naczel­nikowi urzędu cel­nego w celu ure­g­u­lowa­nia jego sytu­acji zgod­nie z przepisami prawa celnego.

10c. Przepisu ust. 10 nie sto­suje się, gdy okoliczności wskazują, że nieode­branie pojazdu nastąpiło z przy­czyn nieza­leżnych od właś­ci­ciela lub osoby uprawnionej.

10d. Przepis ust. 10 sto­suje się odpowied­nio, gdy w ter­minie 4 miesięcy od dnia usunię­cia pojazdu nie został ustalony jego właś­ci­ciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszuki­wa­niu dołożono należytej staranności.

10e. W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszys­tkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczegól­ności, czy usunię­cie pojazdu było zasadne i czy w poszuki­wa­niu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staran­ności oraz czy orzecze­nie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współży­cia społecznego.

10f. Do wyko­na­nia orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obow­iązany starosta. Wyko­nanie orzeczenia następuje w try­bie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czer­wca 1966 r. o postępowa­niu egzekucyjnym w admin­is­tracji, z uwzględ­nie­niem przepisów niniejszej ustawy.

10g. Jed­nos­tka prowadząca park­ing strzeżony, w przy­padku nieode­bra­nia pojazdu z parkingu w ter­minie określonym w ust. 10, powiadamia o tym fak­cie właś­ci­wego miejs­cowo starostę oraz pod­miot, który wydał dys­pozy­cję usunię­cia pojazdu nie później niż trze­ciego dnia od dnia upływu tego terminu.

10h. Koszty związane z usuwaniem, prze­chowywaniem, osza­cow­aniem, sprzedażą lub zniszcze­niem pojazdu pow­stałe od momentu wyda­nia dys­pozy­cji jego usunię­cia do zakończenia postępowa­nia ponosi osoba będąca właś­ci­cielem tego pojazdu w dniu wyda­nia dys­pozy­cji usunię­cia pojazdu, z zas­trzeże­niem ust. 10d i 10i. Decyzję o zapła­cie tych kosztów wydaje starosta.

10i. Jeżeli w chwili usunię­cia pojazd zna­j­dował się we włada­niu osoby dys­ponu­jącej nim na pod­stawie innego niż włas­ność tytułu prawnego, osoba ta jest zobow­iązana sol­i­darnie do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 10h.

10j. Ter­min płat­ności należności ustalonych decyzją, o której mowa w ust. 10h wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostate­czna. Odsetki usta­wowe nal­icza się od dnia następu­jącego po upły­wie ter­minu płat­ności. Należności te wraz z odsetkami podle­gają egzekucji w try­bie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czer­wca 1966 r. o postępowa­niu egzekucyjnym w administracji.

10k. Decyzji, o której mowa w ust. 10h, nie wydaje się, jeżeli od upra­wom­oc­nienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu upłynęło 5 lat.

10l. Egzekucji, o której mowa w ust. 10j, nie wszczyna się, a wszczętą umarza, jeżeli od dnia doręczenia ostate­cznej decyzji, o której mowa w ust. 10h, upłynęło 5 lat.

  1. Min­is­ter właś­ciwy do spraw wewnętrznych, kieru­jąc się zasadą zag­waran­towa­nia ochrony prawa włas­ności oraz potrzebą zapewnienia porządku na dro­gach pub­licznych i bez­pieczeństwa ruchu dro­gowego, określi, w drodze rozporządzenia:

tryb oraz warunki współdzi­ała­nia z Policją i innymi pod­mio­tami uprawnionymi do pode­j­mowa­nia decyzji o usunię­ciu pojazdu jed­nos­tek usuwa­ją­cych pojazdy lub prowadzą­cych strzeżone parkingi; tryb i warunki wydawa­nia pojazdu z parkingu; niez­godny z kon­sty­tucją. Art. 130b. 1. Z każdego wypadku dro­gowego, w którym jest zabity, mającego miejsce w transeu­rope­jskiej sieci dro­gowej, o której mowa w art. 4 pkt 26 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o dro­gach pub­licznych, Policja jest obow­iązana sporządzić sprawozdanie.

  1. Spra­woz­danie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

możli­wie dokładne określe­nie miejsca wypadku; zdję­cia lub schemat miejsca wypadku; datę i godz­inę wypadku; szczegółowy opis miejsca i okoliczności wypadku: rodzaj terenu, rodzaj drogi, rodzaj skrzyżowa­nia, w tym infor­ma­cje doty­czące syg­nal­iza­cji, liczby pasów ruchu, oznakowa­nia poziomego drogi, oświ­etle­nia, warunków pogodowych, ograniczenia pręd­kości, przeszkód na poboczu drogi; infor­ma­cję o skutkach wypadku: liczbę zabitych i ran­nych w wypadku; charak­terystykę uczest­ników wypadku: wiek, płeć, oby­wa­telstwo, poziom alko­holu lub środka odurza­jącego w orga­nizmie, stosowanie lub niestosowanie wyposaże­nia ochron­nego; dane doty­czące pojazdów uczest­niczą­cych w wypadku: rodzaj, wiek, wyposaże­nie ochronne oraz datę ostat­niego bada­nia tech­nicznego; infor­ma­cje doty­czące rodzaju i prze­biegu wypadku, z uwzględ­nie­niem manewrów pojazdu i kieru­jącego; o ile jest to możliwe infor­ma­cje doty­czące czasu przy­by­cia służb ratown­iczych oraz przyję­cia zgłoszenia. 3. Spra­woz­da­nia, o których mowa w ust. 1, Policja przekazuje do Sekre­tariatu Kra­jowej Rady, o którym mowa w art. 140f, w ter­minie do 31 marca każdego roku, za rok poprzedni.

Art. 131. 1. Min­is­ter właś­ciwy do spraw wewnętrznych w porozu­mie­niu z min­istrem właś­ci­wym do spraw trans­portu, uwzględ­ni­a­jąc potrzebę zapewnienia bez­pieczeństwa i porządku pod­czas wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego oraz sprawnego jej prze­biegu, określi, w drodze rozporządzenia:

orga­ni­za­cję, szczegółowe warunki i sposób wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego; wyma­gany sposób zachowa­nia się kon­trolowanego uczest­nika ruchu; szczegółowe warunki wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego przez osoby, o których mowa w art. 129e; szczegółowe warunki udziela­nia upoważnień do wykony­wa­nia kon­troli ruchu dro­gowego oraz wzór upoważnienia. 2. Min­is­ter Obrony Nar­o­dowej, uwzględ­ni­a­jąc potrzebę zapewnienia bez­pieczeństwa i porządku w cza­sie wykony­wa­nia kon­troli dro­gowej oraz sprawne wykony­wanie czyn­ności w tym zakre­sie, w porozu­mie­niu z min­is­trami właś­ci­wymi do spraw trans­portu oraz spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia:

orga­ni­za­cję, warunki i sposób wykony­wa­nia czyn­ności, o których mowa w art. 129 ust. 4; warunki i tryb współdzi­ała­nia Żan­darmerii Wojskowej z Policją w sprawach, o których mowa w art. 130 ust. 1.